Serwiese Rewolusie | |||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Slag van Mišar (1806), skildery deur Afanasij Šeloumov | |||||||||
| |||||||||
Strydende partye | |||||||||
Eerste Serwiese Opstand (1804–1813) Rewolusionêre Serwië Ondersteun deur die: Rusland (1807-12), Walachye |
Eerste Serwiese Opstand (1804–1813) Dahijas (1804) Ottomaanse Ryk (vanaf 1805)
| ||||||||
Aanvoerders | |||||||||
|
|
Die Serwiese Rewolusie (Serwies: Српска револуција; Afrikaanse transliterasie: Srpska rewoloetsija) was 'n nasionale opstand en grondwetlike verandering in Serwië wat tussen 1804 en 1835 plaasgevind het. In dié tydperk het die gebied verander van 'n Ottomaanse provinsie tot 'n rebellegebied, 'n grondwetlike monargie en, uiteindelik, moderne Serwië.
In 1804 het die Ottomaanse Janitsaar besluit om alle prominente adellikes in Sentraal-Serwië tereg te stel, 'n stap wat bekendstaan as die Slagting van die Knezes. Die hoofde van die vermoorde Serwiese adellikes is op die sentrale plein ten toon gestel om as voorbeeld te dien vir diegene wat moontlik teen Ottomaanse heerskappy wou saamsweer. Die gebeurtenis het egter, in teenstelling met die beoogde doel, die Serwiese Rewolusie begin wat daarop gemik was om 'n einde te maak aan 370 jaar van Ottomaanse besetting. Die eerste deel van die tydperk, van 1804 tot 1817, is gekenmerk deur 'n gewelddadige stryd om onafhanklikheid van die Ottomaanse Ryk, met twee gewapende opstande wat met 'n wapenstilstand beëindig is. Die latere tydperk (1817–1835) is gekenmerk deur die vreedsame konsolidasie van politieke mag van die toenemend outonome Serwië, wat uitgeloop het op die erkenning van die Serwiese vorste se reg op oorerflike heerskappy in 1830 en 1833, en die territoriale uitbreiding van die jong monargie.[2]
Die eerste geskrewe grondwet in 1835 het feodalisme en lyfeienskap afgeskaf,[3] en die land was 'n suserein.[2] Die term "Serwiese Rewolusie" is geskep deur 'n Duitse akademikus en geskiedkundige, Leopold von Ranke, in sy boek Die Serbische Revolution wat in 1829 gepubliseer is. Hierdie gebeurtenisse het die fondament gelê vir moderne Serwië.[4]
Die tydperk word verder soos volg verdeel:
"Die Proklamasie" (1809) deur Karađorđe in die hoofstad Belgrado verteenwoordig die waarskynlike hoogtepunt van die eerste fase. Dit het 'n beroep om nasionale eenheid gedoen en gesteun op Serwië se geskiedenis van vryheid van godsdiens, en 'n formele, geskrewe regstaat geëis, wat die Ottomaanse Ryk versuim het om te voorsien. Dit het ook 'n beroep op Serwiërs gedoen om die betaling van belasting aan die Porte te staak, wat as onbillike diskriminasie geag is op grond van godsdienstige affiliasie. Afgesien van die wegdoen van belastingverpligtinge op nie-Moslems (jizya), het die revolusionêre in 1806 ook alle feodale verpligtinge afgeskaf, slegs 15 jaar na die Franse Rewolusie, en kleinboere (lyfeienes) en slawe afgeskaf, wat 'n groot maatskaplike breuk met die verlede daargestel het.
Die bewind van Miloš Obrenović het die suksesse van die opstande gekonsolideer, wat gelei het tot die afkondiging van die eerste grondwet in die Balkan en die stigting van die eerste (steeds bestaande) Serwiese instelling van hoër onderwys, die Groot Akademie van Belgrado (1808). In 1830 en weer in 1833 is Serwië as 'n outonome vorstedom erken, met prinse wat jaarliks eerbetoon betaal het aan die Porte. Uiteindelik het de facto-onafhanklikheid in 1867 gekom, met die onttrekking van Ottomaanse garnisoene uit die vorstedom; de jure-onafhanklikheid is formeel erken tydens die Kongres van Berlyn in 1878.